Wind en Regen in Zonnebeke

Vrijdag 5 december,

Toen het alarm op de smartphone in werking trad had ik echt geen zin om al op te staan. En dus bleef ik nog even liggen. Toen ik dan uiteindelijk uit bed kwam en alles had ingeladen was het reeds rond de middag. Na wat boodschappen in de Spar vertrok ik dan eindelijk richting Zonnebeke. Na een dik uurtje rijden bereik ik de parking die gelegen is in de Lotegatstraat en aanpaalt aan de Lange Dreve. De parking ligt er nat en modderig bij maar is gelukkig wel verhard. Dus geen gevaar om vast te zitten, maar echt gezellig is het er niet. Na men plaats ingenomen te hebben achteraan op de parking is het tijd voor een tas koffie en iets om te eten. De Bravia staat wat uit het zicht en dat is prima, wel is er wat geluidoverlast van de Lotegatstraat maar al bij al valt dit nog wel mee. Onder het rijden hier heen was het lekker warm maar nu de motor al een tijdje uitstaat en de verwarming van de Peugeot is afgekoeld voelt het toch al wat frisjes aan. Dus straks de Truma verwarming maar eens aan het werk zetten. Er is ook geen verlichting op de parking dus dat wordt hier straks pikdonker. Nu nog aan een wandeling beginnen is uitgesloten weldra valt de duisternis en dus ben ik al begonnen aan het schrijven van mijn reisverhaal.

Wie de westhoek zegt, denk meteen aan de zwarte bladzijden in onze vaderlandse geschiedenis. De beide wereldoorlogen hebben hier diepe sporen nagelaten. Tot op vandaag zijn die nog ruimschoots aanwezig in de West Vlaamse grond en het landschap. Het is hier dat je het vaakst wordt geconfronteerd met de duizend soldaten en nog eens duizend soldaten; Waar Willem Vermandere ooit over zong. De weggegooide levens van vriend en vijand altijd iemands vader, altijd iemands kind. De bedoeling is dat ik hier in Zonnebeke wat militaire begraafplaatsen en monumenten ga bezoeken die ik nog niet eerder heb aangedaan. De duisternis is ondertussen gekomen en ik sta hier op een oude camper na helemaal alleen. Zo te zien staat deze hier al een tijdje en er is ook geen leven in of rond de camper te bespeuren. In de Bravia is het alvast terug gezellig warm, en ook al kon ik niet goed zien hoeveel gas er nog in de fles zit er is geen redenen tot paniek. Er is nog een tweede volle fles aan boord dus kan ik nog wel enkele dagen verder.

Bij mijn recentste uitstap naar het Heidebos had ik die nacht geen oog dicht gedaan. Dit maal heb ik heerlijk geslapen, het zal waarschijnlijk aan het slaapmutsje gelegen hebben. Die avond had ik twee glazen rode wijn gedronken. Ondertussen waren er die avond nog twee buscampers mij gezelschap komen houden. Wanneer ik de volgende morgen opsta en al even door het dakvenster staar, zie ik vooral een grijs wolkendek. Dat voorspeld niet veel goeds, maar nu ik hier toch ben kan ik maar proberen er het beste van te maken. Na het ontbijt gaan de wandelschoenen aan en begin ik aan de wandeling van 7,5 Km. Ik volg vandaag de wandelknooppunten en bij het verlaten van de parking steek ik de straat over. Bij het eetcafé ‘De Dreve’ met zijn prachtige muurschildering gaan we meteen het bos in, daar staat de paal met de pijl voor knooppunt 34. Na knooppunt 34 volgen de knooppunten 33 en 32 daar tussen in bevinden zich al de eerste restanten van de eerste wereldoorlog. Met name de New Zealand Bunkers die door de soldaten uit Nieuw-Zeeland in de winter van 1917 werden gebouwd en gebruikt tot het voorjaar van 1918. Ze liggen wat verscholen tussen de bomen van het Polygoonbos. Na het fotograferen zet ik mijn weg verder via het Polygon Path.

Zo kom ik aan het eind van het bos terug in de Lange Dreve bij knooppunt 31 en 29. Daar bevinden zich de militaire begraafplaatsen Polygon Wood Cemetery deze is de kleinste van de twee en ligt aan de overzijde van de Lange Dreve. De begraafplaats is ontworpen door Charles Holden en bevat de stoffelijke overschotten van 108 soldaten. Daarvan 57 uit Nieuw-Zeeland, 32 Britten en 19 niet-geïdentificeerde soldaten. Er ligt ook één Duitser begraven; de rest is verplaatst. Daarna bezoek ik de Buttes New British Cemetery, 5th Australian Division Memorial. Een indrukwekkende plek die de herinnering aan de gesneuvelde Australische soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog levendig houdt. Het is hier dat een zekere John “Jack” Hunter zijn laatste rustplaats vond maar daar later meer over.

Ik zet de wandeling verder en ga terug het bos in de regen valt matig uit de lucht daar bied de grote paraplu wel een oplossing maar toch is het moeilijk om de camera droog te houden. Het is hier dat ik even in de fout ga. Ik had beter eerst de grootste begraafplaats bezocht en dan pas de kleine want je moet eigenlijk volgens het routeplan rond deze kleine begraafplaats wandelen. Je komt dan via de parking uit bij knooppunt 30 en dus had ik dat stukje afgesneden door het bospad te nemen. Klik onderaan deze pagina op de link daar vind je het plan van de wandelroute. Bij het uitkomen van het bos gaat het via de rand van het bos en wat akkers naar de knooppunten 40,41 en 42. Ik kom zo in de Oude Wervikstraat uit waar we links afslaan en even verderop rechts afslaan richting knooppunt 43. Daar sla ik rechts af en wandel via de achterzijde van Stubbe Tobacco Trading naar de Besselarestraat. Daar sla ik terug rechts af en gaan zo weer richting de Oude Wervikstraat. Je zit er in een open vlakte en wat denk je, daar gaat het niet alleen harder regenen ook een gure wind steekt de kop op. Tot twee maal toe vouwde de paraplu zich binnenstebuiten en er volgt aardig wat gevloek. Ik spoed me naar de Oude Wervikstraat waar ik naar links moet en aan het laatste huis in de rij wat beschutting zoek. De camera gaat terug in de rugzak, gelukkig had de paraplu de aanslagen van de gure wind overleeft en ging die wat liggen.

Wat verderop aan eethuis ‘De Reutel’ sla ik rechts af en via de Oude Kortrijkstraat en het knooppunt 46 beland ik terug aan het bos. Dat is net voorbij Woodhouse94 een vakantiewoning, waar ik rechts de bos in ga. Het begint dan weer iets harder te waaien en ik slenter door het bos naar de knooppunten 47, 48, 49. De houten trap ligt er glad bij en het laatste stuk is modder en licht hellend; Goede wandelschoenen zijn hier dan ook geen overbodige luxe. Wanneer ik aan het einde van het bos knooppunt 50 bereikt beslis ik daar halt te houden. Schuilen onder de paraplu en ook al hebben de bomen hun meeste bladeren al afgegooid toch bieden ze ook nog de nodige beschutting. Wanneer de wind wat gaat liggen en de regen effen stop sla ik rechts af bij het uitkomen van het bos. Ik ben dan terug in het smalle kronkelde Oude Kortrijkstraat en passeer aan het ‘Robertson’s Bridge Memorial’ dat ik gewoon voorbij loop. De camera zit in de rugzak, het heuvelige landschap met de restante van bunkers en de schapen in de wei zouden prachtige foto’s kunnen opleveren maar ik heb er even geen zin meer in.

Wat verderop ga ik terug naar Rechts ik bevind me dan aan het vredesbos. Effen komt een waterzonnetje piepen en haal ik de camera toch weer uit de rugzak. Aangezien ik niks deftig bij heb moet de zakdoek maar dienst doen om het scherm en de Polarisatiefilter droog te wrijven om zo nog wat deftige foto’s te kunnen maken. Uiteindelijk kom ik terug in het Polygoonbos en bereikte ik wat later opnieuw de parking met pijn in de schouder en de nek maar dat gaat gelukkig snel over eens terug in de Bravia. Zo had ik die dag toch 13,067 stappen gedaan wat goed is voor 9,15 Km, daar is ook het heen en weer geloop op de militaire begraafplaatsen inbegrepen. Maar ook het stuk van de parking naar het vertrekpunt en omgekeerd, dit werd niet mee gerekend in de routeplanning. Vandaar het verschil in afstand.

We zijn dan pas rond de middag de buscamper naast mij in dan reeds vertrokken de tweede reed zopas van de parking. Zelf zit ik ook met een dilemma, hier nog een dag blijven of huiswaarts keren. De regen maakt alles troosteloos en links naast de Bravia ontstaat er een kleiner vijver. Wat later op de dag komt de camper die deze morgen naast mij stond terug zijn plaats innemen. Nog wat later gevolgd door een buscamper met een aanhangwagen achter zich. Weldra valt de duisternis en ik beslis dan maar om toch nog een nacht hier door te brengen. Alhoewel buienradar voor morgen ook niet veel goeds voorspeld en het momenteel ook onophoudelijk aan het regenen is. Het zou pas vanaf Woensdag weer droger worden maar aanzienlijk kouder.

In de zomermaanden kan je nog even buiten gaan zitten en genieten van de zon. Maar met dagen zoals deze kort, grijs en nat zit je opgesloten in de camper. Ik vul wat kruiswoordraadsels in en ondertussen nog eens buienradar informeren voor een laatste stand van zaken. Het zou in de voormiddag droog blijven, daar wil ik dan van profiteren om nog wat foto’s te gaan maken. Voor nu probeer ik het hier nog wat gezellig te maken de verwarming werd terug opgestart en de gasfles nog steeds niet leeg. In tegenstelling tot mijn LMC hoef ik nu ook niet meer naar buiten om in regen of vrieskou de gasflessen te wisselen maar kan ik dit perfect van binnen uit, het enige nadeel is dat ik dan wel even men bed moet demonteren om er aan te kunnen.

Het was nog geen elf uur als ik reeds mijn bedje opzocht ik had me nog maar eens een slaapmutsje genomen in de vorm van een glas rode wijn en blijkbaar help dit, om snel de slaap te vinden. Het moet rond half zes geweest zijn dat ik wakker werd door de buscamper met aanhangwagen die reeds de parking verliet. Wat later besluit ik ook maar op te staan, ook al is het dan nog maar pas zes uur.

Na men dagelijks Fairebel chocolademelk is het dan tijd voor een tasje koffie. Binnen in de Bravia is het dan nog steeds 15°. Aangezien het buiten nog donker is schrijf ik nu al wat verder aan mijn reisverhaal op de laptop. Ik heb besloten om straks nog even het monument ‘Brothers in Arms’ te gaan fotograferen. Daarna alles opruimen en op het gemak huiswaarts keren. Ik heb echt geen zin om hier nog eens een dagje in de Bravia met de vingers te zitten draaien. Wanneer buiten het daglicht is aangebroken trek ik de wandelschoenen aan en bij het verlaten van de parking ga ik naar links wat verderop bevind zich de herdenking plaats ‘Brothers in Arms’ Ik kan hier niet alle foto’s laten zien maar je kan ze bekijken op mijn Facebook pagina!, voeg mij dan eerst toe want sommige foto’s zijn enkel voor de vrienden.

Het Brothers-in-Arms Memorial is een Wereldoorlog-I memoriaal dat op 25 september 2022 officieel werd ingehuldigd. Het in een initiatief van Johan Vandewalle uitbater van ‘De Dreve’.

Centraal staat een levensgroot bronzen standbeeld opgesteld die twee broers tonen, één van de twee omarmt de andere gesneuvelde broer stevig. Het indrukwekkend bronzen beeld dat verwijst naar de Australische soldaat John ‘Jack’ Hunter, die in Zonnebeke tijdens de Derde Slag om Ieper in de armen van zijn jongere broer Jim het leven liet. Het monument is zo een herdenkingspark geworden voor alle gestorven broers en zussen tijdens de oorlog. De 66 meter lange sokkel – symbool voor de lange weg naar vrede – richting het bronzen beeld laat niemand onverschillig. Het impressionante beeldhouwwerk werd gemaakt door de Australische beeldhouwer Louis Laumen. De weldoener Bill Gibbens betaalde 180.000 dollar voor het bronzen beeld. Het ontwerp van het park is van de hand van landschapsarchitect Andy Malengier (Die uit Zonnebeke afkomstig is). Je kan het hele verhaal over John hier lezen .

Na het fotograferen keer ik terug naar de parking waar links van de oprit een bospaadje begint en ik beslis dat te volgen. Ik zie dan wel waar ik uitkom. Wat later aan het einde steek ik nog even de Lotegatstraat over om zo in het Polygoonbos uit te komen, ik dacht nog even een korte bos wandeling te maken maar toen ik wat waterspatten voelde besloot ik toch maar terug te keren naar ‘De Dreve’ want ik had de paraplu niet bij. Men trip naar Zonnebeke was in het water gevallen, maar ik kom volgende zomer vast en zeker nog eens terug om nog meer wandelingen te kunnen doen in betere weersomstandigheden. Terug in de Bravia is het dan tijd om wat op te ruimen, ik vat daarna de terugweg aan. Aan het einde van de Lotegatstraat waar ik links moet afslaan naar de Oude Kortrijkstraat beslis ik even te stoppen. Ik parkeer de Bravia aan de ingang van het bos want ik wil er nog wat foto’s nemen van het ‘Black Watch Corner’ Monument.

Dit is nog zo’n opmerkelijk monument aan de rand van het Polygoonbos de ‘Black Watch Corner’, een standbeeld dat verwijst naar de Schotse elite-eenheid die meevocht in WO I en die een belangrijke rol speelde bij het stoppen van de Duitse opmars richting Ieper in de winter van 1914. De Black Watch was namelijk een Schotse infanterie-eenheid, waarvan de naam verwijst naar de donkere kilt die de soldaten droegen. Tijdens WO I vochten heel wat bataljons van de Black Watch samen met de geallieerden en werden ze door de Duitsers soms ook wel eens ‘Ladies from Hell’ genoemd.

Tot slot nog de wandelroute van zaterdag : Polygoonbos wandeling = 7,5 Km Klik op de link hieronder voor het routeplan! De te volgen knooppunten zijn : 

34 – 33 – 32 – 31 – 29 – 30 – 40 – 41 – 42 – 43 – 44 – 45 – 46 – 47 – 48 – 49 – 50 – 51 – 52 – 39 – 38 – 36 – 35 – 34

https://www.nodemapp.com/hike/route/futzt1