Wandelen in het Heidebos

Het was alweer een tijd geleden maar ik ben eindelijk nog eens met de Bravia op de baan geweest. En ik die dacht dat eens de pensioen leeftijd gekomen was ik eindelijk volop kon gaan reizen en naar niks meer hoefde om te zien, viel dit toch wat tegen. Eerst was er nog de onzekerheid betreffend men SWT het vroegere brugpensioen maar ondertussen werd mijn vrijstelling goed gekeurd en dus hoef ik niet meer beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt, dat was al een hele last die van mijn schouders viel. De wil om door Europa te gaan reizen is er wel maar het lichaam wil niet echt meer mee en protesteert zo nu en dan al eens met allerlei lichamelijke kwaaltjes. Vijfenveertig jaar arbeid en dertien jaar zelfstandig bijberoep eisen nu hun tol. Na me zelf wat te pushen ben ik vandaag dan eindelijk vertrokken. Jammer dat het net op dat moment begon te regenen, maar ik liet me er niet door tegenhouden. Zolang de winter niet echt toeslaat wil ik nu toch nog wat uitstapjes maken in eigen land. Ik besliste om nog eens terug te keren naar het heidebos in Moerbeke na me bezoek aan het Wonderwoud in Gent-Oostakker had ik enkele dagen later eerst een bezoek gebracht aan het Kloosterbos in Wachtebeke waarna ik doorgereden was naar het Heidebos. Ik was toen dezelfde dag nog naar huis terug gekeerd en ook al was ik begonnen aan het schrijven van het verhaal, de zin om dit verhaal af te maken ontbrak me.

Het is donderdag 13 November en ik ben terug aan het Heidebos waar ik men vertrouwde plek op parking 1 aan de Keizerhoek heb ingenomen. Het mag dan wel niet zo ver zijn vanwaar ik woon, ik kom hier echt wel graag wandelen. Terwijl ik dit schrijf is buiten de duisternis reeds ingetreden. De verwarming staat op 17° het is dus gezellig warm in de Bravia. Het was reeds rond de middag als ik aankwam op de parking en er stonden ondanks het minder goede weer toch wat auto’s van wandelaars die ondertussen allemaal weer weg zijn, ik ben dan ook nog de enige die hier sta tot ik later op de avond gezelschap krijg van een alkoof camper. Ik maak die dag van de gelegenheid gebruik om het regenjasje van mijn rugzak waar mijn cameraspullen in opgeborgen zitten voor het eerst uit te testen. Zelf neem ik de grote paraplu mee om mij droog te houden. Veel foto’s neem ik niet maar ik ben al heel blij dat ik terug aan het wandelen ben. Die motregen zorgt er wel voor dat je de geur van het bos beter kan waarnemen, iets wat ik echt wel eens nodig had. En nu het al volop herfst is kleurt het bos helemaal anders dan in de zomermaanden en dat moet voor unieke foto’s gaan zorgen. Ik volgde één van de thema bordjes met name de rode vierkantjes een wandeling goed voor 7,666 stappen met een afstand van 5,3 km wat goed is om zo 1u37 te wandelen. Terug in de Bravia maak ik even tijd om iets te eten. Ik heb nog steeds geen tv in de Bravia alsook geen internet dus ga ik straks maar vroeg het bed in om de volgende morgen een iets langere wandeling te kunnen maken.

Ik heb een vreselijke nacht achter de rug, ik lag te woelen in bed en kon de slaap maar niet vinden, tot twee maal toe opgestaan maar ook dit hielp niks. Met als gevolg dat ik mij nu een beetje als een zombie voel. Na het ontbijt maak ik mij klaar voor de eerste wandeling van de dag en ik besluit de ronde gele cirkels te volgen. Dit is goed voor een wandeling van 9,723 stappen, 6,8 km waar ik 1u57 overdeed. Bij het verlaten van de camper merk ik dat de alkoof alweer weg was, maar vlug daarop arriveren de eerste auto's met wandelaars. Ik had even getwijfeld of ik de paraplu wel zou mee nemen maar na enkele meters te stappen was ik blij dat ik hem bij had al was het ook nu weer maar wat motregen. Ook nu bleef de camera voor een groot deel in de rugzak. Na een poosje kom ik aan het hek met de twee beeldjes in de Molendijkstraat. Het is de ingang van het fort Francipani of beter gezegd de restanten van het Fort dat werd gebouwd anno 1645. Ik stap verder en sla onmiddellijk rechts af, wat verderop een bord van natuurpunt met wat uitleg.

Tussen 1568 en 1648 woedde in deze streek de tachtigjarig oorlog. Daarbij stonden de Noordelijke (Staatse) en Zuidelijke (Spaanse) Nederlanden tegenover elkaar. Deze oorlog was ook een Godsdienstoorlog tussen Protestanten en Katholieken. Het Waasland was een frontgebied. De Spanjaarden legden hier een verdedigingslinie aan tegen de meer noordelijke forten van Prins Maurits. 

De Spaanse forten kregen veelal de naam van een heilige. Het waren vooral aarden wallen, omringd door een primitief kamp voor de soldaten. Aan het voormalige fort Francipani zijn de oude wallen en grachten nog duidelijk herkenbaar. De glooiing van het terrein duid aan waar de vroegere verdedigingsgracht lag. Naast het fort Francipani waren er nog andere forten. In 1645 bouwde de Spanjaarden het fort Ter West langs de Parmavaart. Deze 'vaart' werd in de zestiende eeuw door de Spanjaarden gegraven voor de bevoorrading van de troepen bij het beleg van Antwerpen. Bijna op één lijn lagen de forten Francipani, de Papemutsen en Ter West. Dit laatste fort lag waar nu de verbindingsweg tussen Wachtebeke en Moerbeke loopt, ongeveer ter hoogte van de toegang tot het Heidebos.

Allemaal leuk om te weten maar wat heb je daaraan als alles op privé terrein ligt en de toegang verboden is. De wandeling gaat verder en ik kom aan bij een groot stuk landbouwgrond mensen van natuurpunt zijn bezig met putten te boren ik heb begrepen dat ze over een twee tal weken hier bomen gaan aanplanten, nu ja bomen ik zou het eerder struiken noemen als ik mag afgaan op wat ik eerder op de dag gezien heb. Een lapje grond zie laatste foto hier boven, waar ik minutenlang heb staan staren en je nauwelijks kon zien dat daar iets aangeplant was. Wanneer je hier over een tiental jaar nog eens voorbij wandelt zal je amper het verschil merken. Het is enerzijds mooi dat dit gebeurd, anderzijds moet men ook weer vaststellen dat dit ten koste gaat van alweer kostbare landbouwgrond. Terwijl de wereldbevolking maar verder blijft aangroeien en er dus steeds meer vraag zal zijn naar voedsel zie je onze landbouwers en hun gronden verdwijnen, dit wordt vooral in de hand gewerkt door politici van Groen. Deze willen onze planeet redden van de ondergang en streven naar een stikstof en Co² vrije planeet. Men gaat nu zelfs bomen hakken om er vervuilende windturbines of zonnepaneelparken aan te leggen. Zonnepanelen worden nu reeds het nieuwe asbest van de toekomst genoemd. Wat die mensen maar niet willen snappen is dat zonder Co² er ook geen bomen en bossen zijn. Een gezonde boom kan nu eenmaal tussen de 20 en 40 kg Co² opnemen en dit gedurende één jaar bijhouden om dan het jaar daarop, opnieuw deze hoeveelheid op te slaan. Ook landbouwgewassen hebben dit nodig en het zorgt trouwens voor mooiere gewassen en een betere opbrengst. Onze landbouwers zorgen er dus voor dat we een gezonde voeding op ons bord krijgen dat voldoet aan zware Europese normen. Maar wat als er morgen geen landbouwers meer zullen zijn en we genoodzaakt zijn om ons voedsel uit landen zoals China te halen. 

Ik zag ooit een Duitse documentaire en de journalist vroeg zich af hoe het mogelijk was dat je in supermarkten zoals de Aldi, Lidl maar ook andere Duitse supermarkten zo goedkoop ingeblikte Italiaanse tomaten kon kopen. De supermarkten waren niet erg happig om mee te werken maar iemand van de voedselinspectie vertelde dat die Italiaanse tomaten eigenlijk Chinese tomaten waren. Dat mensen daar tussen de 10 en 12 uur per dag werken voor een maandloon van 250 à 350 Euro. Ze gingen samen een kijkje nemen in China, de plantage lag ten midden van fabrieksterreinen. Het viel de journalist meteen op dat er een grijze smog in de lucht hing gepaard met een vreselijke stank. Zware metalen verklaarde de man van de voedselinspectie. De tomatenteler gebruikte het vervuilde water uit de beek om zijn rug spuit te vullen en sproeistoffen die bij ons in Europa al vele jaren verboden zijn vanwege kankerverwekkend. Zijn vrouw strooide op haar beurt dan ook nog eens gul rattenvergif aan elke plant omdat ratten aan de nog groene tomaten kwamen knagen. De door zware metalen verontreinigde lucht zorgt er dus voor dat bij regen deze zware metalen niet alleen in het water van de beek terecht komt maar ook op de planten en in de boden. Tomaten planten nemen dit op via het blad en de wortels van de plant. Samen met de bij ons verboden sproeistoffen en het rattenvergif dat eveneens door de plant opgenomen wordt maar evengoed in het vruchtvlees van de tomaten terecht komt. Ondertussen vragen wij ons af hoe het komt dat zoveel mensen door kanker getroffen worden, dit is dan ook één van de voornaamste oorzaken. Niet dat je na één blik al gevaar loopt maar als je dit dag in, dag uit gaat gebruiken wordt het wel gevaarlijk en het ging uiteraard niet alleen om ingeblikte tomaten. Het doet mij terug denken aan de wijze woorden van men leraar tuinbouw op de IMOV,

"De mens is zich zelf aan het vernietigen sommige beseffen het nog niet andere dan weer wel maar die zijn verblind door het geld."

Ik zet mijn wandeling verder in de miezerige regen. Wat later bereik ik terug de parking wat eten en rusten want daarna wil ik nog een tweede wandeling doen. Die begin ik bij de A.S. Adventure wandeling maar een tijdje later besluit ik de route met oranje driehoekjes te gaan volgen. Zo ontdekt ik nog een onbekend stukje heidebos dat ik voorheen nog niet had gedaan. Na een poosje stapte ik dan terug over op de A.S. Adventure wandeling en zo had ik die dag 20,373 stappen gezet goed voor 14,26 km. Naar het einde toe was een eekhoorn mij nog te snel af, ik hield nog wel even halt in de hoop hem toch nog te zien en te fotograferen maar daar had hij blijkbaar geen zin in. En desondanks de pijn in de schouder en de onderrug had ik toch nog genoten van deze twee daagse. Terug in de Bravia eerst wat opruimen zodat ik daarna de terugweg naar huis kon aanvatten.