Limburg - West Vlaanderen

We zijn September 2021 dit keer staat een bezoek aan Dilsen-Stokkem op het programma. Parkeren doen we op de Terhills Cablepark Parking. Ik maak de camera gereed trek de wandelschoenen aan en begeef me op pad. Het wordt een stevig wandeling naar de Terhill, dat is meteen al goed voor wat hoogteverschil onder de voeten. Al even bij vertellen dat dit zeker geen wandeling is voor mensen die slecht ter been zijn. Er zijn trappen en zelfs een helling van 19% en dat kan tellen. Eens boven op de Terill aangekomen wacht wel de beloning je krijgt een prachtig uitzicht over de oude koolmijnsite.

 

Dan volgt de afdaling en na een poos stappen kom ik terug beneden en loop ik langs een prachtig meer. Je bent hier trouwens ook al op wandelafstand van de Mechelse Heide. 

Na het nemen van wat foto's wandel ik langzaam verder tot dat ik dit gebouw tegen kom. "ECOTRON Hasselt University" hier wordt al jaren onderzoek gedaan naar de eventuele gevolgen van de klimaatsverandering.

Ik bevind me hier dan meteen aan de achterzijde van Maasmechelen Village het grote winkelcentrum, misschien wel eens een idee om de volgende keer ook eens te gaan shoppen. Ik blijf ook hier effen verpozen en zet de wandeling verder en de route leidt me naar een hek, dames die ook aan het wandelen zijn gaan mij voor dus volg ik maar. De wandeling loopt over het terrein van het "Terhills Resort by Center Parcs". Vrij recent gebouwd en het oogt allemaal zeer mooi, maar ik vraag me dan af hoeveel van deze parken gaan ze nu nog bouwen te midden van de natuur. Nu goed iedereen heeft het recht op vakantie ook ouders met kinderen en die kunnen dan hier terecht. Prijzig maar je zit hier dan ook in een unieke omgeving. 

Ik vermoed dat het gebruik van de golfkarretjes en het varen met de elektrische bootjes in de prijs inbegrepen zijn ?

Ik ben even later aan het eind van het park en daar moet ik opnieuw door een hek. Op dat moment arriveren net twee van die golfkarretjes. Na het nemen van de foto's zet ik mijn tocht verder. Want we zijn bijna terug aan de parking. Ik ben er niet alleen er staan nog enkele campers en dat voelt toch veiliger aan, de nacht is in ieder geval rustig. De volgende morgen maak ik nog eens een korte wandeling alvorens weer huiswaarts te keren.

Mijn volgende reis is alweer de laatste van 2021 en die gaat naar het West Vlaamse Ieper.

Onderweg naar de eindbestemming passeer ik plots een militaire begraafplaats. ik zet me even aan de kant en neem alvast de camera. Het gaat om de  Bedford House Cemetery. Er liggen 5.144 gesneuvelden, waarvan 3.011 niet geïdentificeerde.  

Wie naar de Westhoek gaat kan er niet omheen, de herinneringen aan de beide wereldoorlogen zijn hier nog steeds heel nadrukkelijk aanwezig.

Na het fotograferen neem ik de tijd om de foto's al eens te bekijken, daarna zet ik mijn rit verder naar de eindbestemming met name de Palingbeek in Ieper.

Parkeren doe ik op Parking Provinciedomein Palingbeek, en dat koste de Zenec weeral eens veel moeite. Maar achteraf bleek dat de Palingbeekstraat onderbroken wordt door een golfterrein en voor de Zenec had ik men doel dan wel bereikt, dat was niet de plaats waar ik moest zijn Dan maar de smartphone erbij gehaald tot dat de Zenec zegt naar links en de smartphone naar rechts. Rarara wat wordt het, ik besluit deze maal de smartphone te volgen en wat later bereik ik eindelijk de parking. Door de stop aan de begraafplaats en de rondjes draaien aan het golfterrein is het al vrij laat in de namiddag ik ga nog even de omgeving van de parking verkennen en begin dan aan het eten. Eens daarmee klaar en de afwas gedaan is het al tijd om even naar het journaal te kijken. Overdag is het nog aangenaam in het herfstzonnetje, tegen de avond ben ik blij om op de heerlijke warmte van de Truma te kunnen rekenen. 

De volgende dag maak ik me meteen klaar voor een eerste wandeling in de palingbeek via een houten trap gaat het naar beneden er hangt nog een mist in het bos terwijl de zon probeert door te breken levert mij dit toch al enkele mooie foto's op. Men had ooit plannen om een kanaal te graven in De palingbeek met een sluis. Dit laatste werd gebouwd maar nooit gebruikt. U kan er alles over lezen door op de link te klikken.

De eekhoorn die was mij weer eens te snel af die staat niet op de foto. Na een eindje te hebben gestapt beland ik plots op een pad dat door het golfterrein loopt aan het eind kom ik op de rijweg, net die plek waar de Zenec me telkens zei bestemming bereikt. Er staan borden voor fiets- en wandelroutes maar ik weet niet hoelang deze wandelroute is en of we weer eindigen daar we vertrokken zijn en dus neem ik geen risico's, ik besluit maar terug te keren naar de oorspronkelijke route.

Wat later kom ik aan een houten loopbrug, vandaar heb je een kijk op wat ooit de frontlinie was. Ik wandel verder over de wandelpaden waar ooit soldaten hebben gelopen in het niemandsland. Ik kom aan"The Bluff" een herdenkingspark waar een infopaviljoen werd opgetrokken en waarin een groot scherm hangt. Hierop is een film te zien die uitlegt wat er zich allemaal had afgespeeld in de eerste wereldoorlog op deze plek, daarnaast staat ook 

een kunstwerk. Het kunstwerk Remember Me stelt een bronzen ei voor met een glazen breuklijn. Een nest van bronzen kippenpoten staat symbool voor bescherming.

De wandeling gaat verder je wandelt langs plaatsen waar je de kraters van de bominslagen nog kan waarnemen en waarvan sommige in kleine vijvers zijn herschapen. Verder kom ik aan de begraafplaats Spoilbank Cemetery  Op de begraafplaats zijn 520 graven en herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog. 125 soldaten zijn niet-geïdentificeerd en er zijn speciale gedenktekens opgericht voor 11 slachtoffers waarvan bekend is of waarvan wordt aangenomen dat ze onder hen zijn begraven. Rechts op de foto zie je nog de Chester Farm Cemetery  die begraafplaats heb ik niet bezocht, dat is voor de volgende keer. Foto in het midden, ik ben dan een eind verder gewandeld vind je de First D.C.L.I. Cemetery, The Bluff  De First DCLI Cemetery dateert uit een periode vóór de gevechten van 1916. Het bevat de graven van officieren en manschappen van de Duke of Cornwall's Light Infantry Er worden 76 Britten herdacht waaronder 13 die niet meer geïdentificeerd konden worden. Voor 2 slachtoffers werden Special Memorials opgericht omdat hun graven niet meer gelokaliseerd konden worden en men vermoedt dat ze onder naamloze grafzerken liggen. De derde begraafplaats ligt iets verderop Hedge Row Trench Cemetery de begraafplaats onderging juist een opknapbeurt. Er liggen 96 Britten (waarvan 2 niet geïdentificeerd konden worden) en 2 Canadezen begraven.

Uiteindelijk kom ik terug nabij de parking en daar kan je nog "Coming World Remember Me" bekijken.

Herinneren, helpen, reflecteren en verbinden. Dat is het doel van ComingWorldRememberMe (CWRM), een project ter herdenking van de honderdste verjaardag van de Eerste Wereldoorlog. Het uiteindelijke doel van CWRM is de productie van 600.000 kleine kleibeeldjes, één voor elke gesneuvelde op Belgische bodem tijdens 

WO1, tegen eind 2018, de 100ste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog. De beelden worden gemaakt door het publiek, geholpen door internationale workshops. Op het einde van het project zullen ze allemaal deel uitmaken van een land art-installatie van kunstenaar Koen Vanmechelen nabij de Palingbeek in Ieper, het voormalig niemandsland.

Later zou het publiek een deel van die beeldjes mogen mee nemen naar huis en dit is wat uiteindelijk is overgebleven van het kunstwerk en wat er ook permanent zal blijven staan. Ik wandel dan verder na de parking en eens daar is het hoog tijd om iets te eten. Daarna een douche en kijken we die avond nog wat televisie. En ook nu is het terug aangenaam toeven in de LMC dankzij de Truma verwarming 

Het was een lange dag waarbij ik heel wat foto's had gemaakt teveel om ze hier allemaal te tonen en dus besluit ik wat vroeger de slaapzak op te zoeken na de verwarming enkele graden te laten zakken. Want eens in de slaapzak is het soms veel te warm.

Na het ontbijt doe ik de afwas en zet ik alles mooi op de plaats, de schotelantenne wordt al ingeklapt en ik maak me klaar voor een laatste wandeling. Een wandeling die grotendeels over het traject van de vorige dag gaat maar mij toch bij de Caterpillar Mine Crater brengt. Vandaar zet ik mijn tocht verder naar Hill 60.

Hill 60 en de Caterpillar Hill 60 is een helling die rond 1850 kunstmatig verhoogd werd met gronden die uitgegraven waren om de diepe sleuf voor de spoorlijn leper-Kortrijk aan te leggen. Daardoor reikte de hoogte ongeveer 6o meter boven zeeniveau. Ook aan de andere zijde van de spoorwegsleuf, in het jachtdomein De Vierlingen, werd aarde opgeworpen. Daar kreeg de ophoging een merkwaardige, gekronkelde vorm die op enkele luchtfoto's van voor de mijnenslag goed te zien is. De gelijkenis met de gelede romp van een rups gaf de hoogte haar naam: The Caterpillar. Om deze strategische hoogtes werd hardnekkig gevochten. Het Duitse leger veroverde ze op de Fransen op 10 december 1914. De geallieerden wilden het gebied tegen elke prijs terugwinnen. Ze groeven onderaardse gangen tot onder de Duitse stellingen. Op het uiteinde werden vijf zware mijnladingen aangebracht. Die werden op 17 april 1915 tot ontploffing gebracht. Tegelijk greep een massale Britse stormloop plaats op de Duitse stellingen. Het gevecht herschiep de heuvel in een immense modderpoel vol granaattrechters, boomstronken en gesneuvelde soldaten. De Britten veroverden de heuvel. Na drie weken zetten de Duitsers een zware tegenaanval in met chloorgas. De Brittén moesten wijken en verloren in totaal meer dan 3.000 soldaten. In de volgende jaren heerste zowel op als onder de heuvel grote bedrijvigheid. Vanaf de voet van de helling groeven de Britten, 20 à 30 meter diep, bijna 500 meter lange galerijen uit: de Berlin Tunnel. De gang splitste zich in de laatste 100 meter in twee: een gang tot onder Hill 60, de andere onder de spoorwegsleuf door, tot onder de Caterpillar. Duitse Pioniere groeven tegengangen en plaatsten tegenmijnen. De ondergrondse oorlog woedde hier in alle hevigheid. Op 7 juni 1917 ontploften 27,4 m onder Hill 60 en 30,5 m onder de Caterpillar twee enorme mijnladingen van respectievelijk 24.267 kg en 31.752 kg springstoffen. Het helse Britse offensief dat erop volgde, ondersteund door moordend artilleriegeschut, dreef de Duitsers terug. Hill 60 en de Caterpillar vielen opnieuw in Britse handen. Tijdens het grote Duitse offensief van april 1918 verloren de geallieerden Hill 60 voor de derde keer. Pas eind september 1918 zouden de Duitsers hun Höhe 60 definitief prijsgeven. Het domein Hill 60, met zijn pokdalige landschap, betonnen bunkers, schuilplaatsen, loopgravenstructuren, mijnkraters en bomputten is één van de weinige authentiek gebleven oorlogslandschappen van de Westhoek. Het is vrij toegankelijk. De indrukwekkende krater van de Caterpillar ontdek je via het wandelpad dat langs de overzijde van de spoorwegsleuf ligt.

De enige foto van Hill 60 was niet echt geslaagd en ik wist toen ook niet wat ik nu ondertussen vernomen heb en dus had ik enkel de voorkant gezien. Maar dat wordt dan iets voor een volgende bezoek. En hiermee kwam er een eind aan 2021 de LMC werd eens grondig gereinigd en ging dan onder de carport voor zijn winterslaap.