Nederland - Duitsland Deel 2

Ik had dus besloten het hier bij te laten en men reis verder te zetten. Maar eerst zou ik nog een goede daad verrichten ! Ik had gemerkt dat er vrij veel zwerfvuil aanwezig was, ik nam me een paar plastieken handschoentjes en raapte zoveel mogelijke van deze rommel op en wierp dit in het vuilbakje dat die morgen nog was geledigd. Opgeruimd staat netjes en zo kon ik daarna verder rijden naar men volgende bestemming en die bracht me terug naar Nederland met name Maastricht. Ik wilde daar een bezoek brengen aan het  Netherlands American Cemetery and Memorial, Margraten. Een wereld van verschil als je dit vergelijkt met de sobere begraafplaatsen van de Duitsers waar ze de bezoekers om aalmoezen smeken voor het onderhoud wordt hier met duizenden euro's in het rond gegooid.

De Amerikaanse militaire begraafplaats en monument ter nagedachtenis aan de overleden soldaten van de Verenigde Staten van Amerika ten tijde van de strijd in Zuid-Limburg, het Ardennenoffensief en in het Roergebied, gedurende de Tweede Wereldoorlog. 

De begraafplaats is ca. 26,5 hectare groot. De Nederlandse regering heeft de grond uit eerbied en dankbaarheid in eeuwigdurende bruikleen afgestaan aan de VS. Er liggen momenteel 8.288 Amerikanen begraven in evenveel graven; in één graf zijn twee onbekende soldaten begraven, en meerdere graven zijn leeg. Zo werd het lichaam van PFC Joseph Fletcher Hill op 28 april 2001 (op verzoek van zijn dochter) teruggebracht naar Amerika. Ook zijn verschillende als onbekend begraven soldaten opgegraven om nieuwe pogingen tot identificatie te ondernemen. In meerdere gevallen is dit gelukt. Na de identificatie zijn deze soldaten in Amerika herbegraven.

Op het ogenblik van men bezoek zijn er grote werken aan de gang. Een deel van de grasmat is verwijderd en er worden nu nieuwe graszoden aangebracht dit gebeurd grotendeels machinaal. En hiermee rond ik stilaan men bezoek aan Margraten af. We zijn dan al iets na de middag en we rijden terug naar Vlaanderen. 

De volgende halte is een Urbex locatie die ook al een tijdje op men bucketlijst stond. En ook nu weer problemen met de Zenec die me alle kanten opstuurt. Na een tijdje heb ik dan eigenlijk beet. Ik parkeer de LMC op een parking in de buurt alhoewel ik denk dat het om een private parking gaat met name de parking bij het Openbaar Psychiatrisch Zorgcentrum (OPZC) in Rekem. 

Het kasteel van d’Asprémont-Lynden op de Groenplaats werd er vanaf 1921 gebruikt als zogenaamd ‘Rijkskrankzinnigengesticht’. “In totaal liggen er 1.750 mensen begraven die overleden zijn tussen 1921 en 1981. In veel gevallen gaat het ook om mensen die door iedereen verlaten en vergeten waren”.

Echt een Urbex locatie kan je dit ook niet meer noemen de plaats is gemakkelijk te  vinden en bovendien is ze dan ook nog eens vrij  toegankelijk voor het publiek. Ik zelf heb er niks van gemerkt, maar volgens sommigen zou het er tegenwoordig zelfs spoken...

Op de terugweg naar de parking kom ik een ingang van een bos tegen laten we daar ook nog eens een wandeling maken na een tijdje wordt het me duidelijk dat dit niet zo maar een bos is. Het gaat namelijk om Natuurbegraafplek Isaekshoef. Mensen die zich laten cremeren na hun dood kunnen hun as in een biologische afbreekbare urne hier laten begraven. 

Ik heb voor die dag voldoende begraafplaatsen gezien en stap naar mijn LMC. Het wordt al laat en ik rij richting Zolder. Daar op de parking aan het circuit is het tijd voor een maaltijd. Daarna wandel ik nog even tot aan het einde van de parking en steek de straat over vanwaar je een blik kunt werpen op het circuit. Er staan op dat moment nog enkel campers en ik maak een praatje met enkele mensen ze gaan er ook overnachten want er is de volgende dag een wielerwedstrijd op het circuit. Ik besluit dan maar om er ook de nacht door te brengen, de parking heeft een niet te allerbeste  reputatie ! Op dagen dat er weinig of geen activiteit is op het circuit is de verlaten parking het ideale werkterrein voor drugsdealers die er hun rommel aan de man brengen. Ik ga er niet te veel over uitbreiden maar dat slapen kon ik op mijn buik schrijven. Tot laat in de nacht het geluid van aan- en afrijdende auto's is niet echt  bevorderlijk om de slaap te vinden.

De volgende morgen na het ontbijt maak ik me op voor de wandeling in het onbekende En na een tijdje hoe kan het ook anders kom ik even in de bewoonde wereld en komen we via het Albertkanaal aan de achterzijde van het circuit daar passeren juist de renners, ik blijf nog even kijken en zet dan mijn weg verder. Na een fikse wandeling bereik ik Domein Bovy genoemd naar de gouverneur van Limburg Joseph Bovy. Een prachtig natuur gebied dat blijkbaar ook gebruikt wordt als decor voor het maken van trouwfoto's. Dus wacht ik even tot de fotograaf van dienst klaar is met zijn fotoshoot op de houten loopbrug. Waarom ik daar niet meteen een foto van maak of hier plaats ? Vroeger kon dit, vandaag zijn er zo veel regels die je vrijheid als fotograaf aanbanden legt. Eigenlijk zou je aan ieder persoon toestemming moeten vragen om hem of haar te mogen fotograferen en om de foto's te mogen publiceren. Zo was er de sluiswachter in Thuin die me duidelijk liet merken niet opgezet te zijn met het feit dat ik hem wou fotograferen. Dat is dan ook meteen de redenen waarom mijn foto's mensen tonen met hun rug naar de camera toe.

Uiteindelijk beland ik via het domein aan de "Galgenberg" een bos tussen domein Bovy en het circuit van Zolder. Wanneer ik links afsla wordt ik meteen verrast door een everzwijn en haar biggen die mijn pad kruisen. Ze zijn zo snel dat ik niet eens de kans heb om de camera te richten. Maar dan merk ik plots dat een serieuze beer mij in het vizier heeft die nog met enkele kleintjes is blijven staan. Het zicht wordt me belemmerd door struiken nu foto's maken heeft geen zin en ik hurk terwijl ik de camera richt in de hoop dat hij het pad alsnog oversteekt. Maar hij trek zich terug en net buiten het beeld hoor ik hen toch oversteken. 

Godmiljaarde dju hoe is dat nu toch mogelijk ?, ik zet mijn weg verder als ik even later op een gegeven moment in een open ruimte kom houd ik even halt nog steeds aan het vloekte in mijn gedachte heb ik niet meteen door dat dit maal een hert mij in de gaten houd. En ja hoor toen ik mij camera richtte en het beeld scherp stelde dook hij weg tussen de varens. Ik bleef nog een tijd wachten in de hoop dat hij te voorschijn kwam, maar het hert dacht vast en zeker bij zich zelf "Met alle chinezen maar niet met de deze". Ik gaf de hoop op en liep verder en even later kwam ik uit aan het medical center van circuit zolder en wandelde ik naar de LMC. Na een korte rustpauze ruimde ik alles op en maakte mij op voor een kort ritje van amper 1,4 km naar kampeerautoterrein Bolderberg dat trouwens net voorbij domein Bovy ligt en waar ik al enkele malen was geweest na het race weekend om de wc cassette te ledigen want dit was nu wel dringend nodig. Ook zat ik door de mondvoorraad en begaf ik mij huiswaarts.