Nederland - Duitsland

De volgende reis had ik grondig voorbereid, de plaatsen al bekeken met Google streetview, interessant want zo weet je al een beetje waar je moet opletten en in mijn geval was dat Autobanden Marciano  zowat twintig meter verderop lag een straat naar de parking gelegen aan de Brunssummerheide in Heerlen Nederland. Het was ook zo dat ik een lugubere ontdekking deed ! Er stond een monument op de heide en dat ter nagedachtenis voor Nicky. Op 10 augustus 1998 verdween de elfjarige Nederlandse jongen Nicky Verstappen uit een jeugdkamp op de Brunssummerheide. Een dag later werd hij dood aangetroffen op ruim een kilometer van het kamp. Gelet op de omstandigheden waaronder hij werd aangetroffen, werd vrij snel aangenomen dat hij door een misdrijf om het leven moest zijn gekomen. En alsof dat nog niet voldoende was ontdekte  ik ook nog eens dat op 7 Mei 2019 en dat was nog vrij recent, twee lichamen aangetroffen werden van een vrouw en een man die eveneens om het leven werden gebracht. 

Nauw dat kan tellen, maar we laten ons niet afschrikken en het besluit staat vast, we gaan. Aangekomen op de parking plaats ik me naast de buscamper die er de nacht had doorgebracht. Na het opendraaien van de gasfles zodat de frigo zijn werk kan doen, trek ik mijn wandelschoenen aan en begin ik aan de wandeling. Ook hier weer wat problemen met de witte zandpaden die voor problemen zorgen bij de Canon. Het is namelijk het felle zonlicht dat weerkaatst op de witte gevels en wandelpaden die het probleem veroorzaken.

Ik ga voor de groen gemarkeerde route van 13,5 kilometer. Het is een stevige wandeling in het heuvelige heide landschap, maar geen nood ik las voldoende rustpauzes in terwijl ik aan het fotograferen ben. Eigenlijk zou ik even moeten terug gaan wanneer de heide in volle bloei staat, dat zouden prachtige foto's kunnen opleveren. Het is heerlijk warm en ik geniet dan ook met volle teugen van de prachtige omgeving.

En plotseling wordt je met je neus op de feiten gedrukt, sta je daar op de plek des onheils. Een monument verwijst naar de plek waar het lichaam van de jongen werd  gevonden. Ik blijf er even stil staan en zet dan men weg verder. Wanneer ik bijna aan het einde van de wandeling ben passeer ik twee damens die men doen denken aan Maaseik. Ze vragen mij of het nog ver is, "Ik zou het niet weten ik ben niet van hier". Als we op een T komen zegt een van hen, als we nu eens rechtdoor gingen dan snijden we misschien een stuk af. Waarop ik antwoorde, "heb dat ooit ook eens gedaan in Maaseik en dat is mij niet goed bevallen". Ik kan hen overtuigen toch maar rechts af te slaan en na een kleine driehonderd meter zagen we plots de startplaats verschijnen en waren de dames waarschijnlijk heel tevreden dat ze men wijze raad hadden opgevolgd. Bij de LMC aangekomen is de buscamper reeds vertrokken en sta ik alleen. Na een korte rustpauze begin ik aan de maaltijd. Daarna is het tijd om wat na te genieten buiten in men vouwstoel. Een vrouw die net achter de parking woont komt eens een kijkje nemen bij de LMC. Ze hadden vroeger ook een camper gehad. We praten wat en ze wenst me een goede reis. Die avond kijk ik nog wat televisie en rond middennacht de slaapzak in.

Na het ochtendontbijt doe ik de afwas en zet ik alles mooi op zijn plaats, de gaskraan gaat dicht en ik verlaat de parking. Het gaat dan richting autostrade en wat later rijd ik Duitsland binnen. Eindbestemming Vossenack - Hürtgenwald. Ik parkeer op de parking gelegen aan het Soldatenfriedhof Hürtgenwald-Vossenack, die ik ook meteen bezoek. Het ligt vlak naast het 

Franziskus-Gymnasium een katholieke school. De begraafplaats oogt sober en ingetogen, het is ook de laatste rustplaats van Veldmaarschalk Walter Model.

Na het fotograferen is het tijd voor het ontbijt er komt op dat moment nog een Duitse buscamper erbij staan die eveneens aan hun maaltijd beginnen maar die daarna dan ook weer vertrekken. Zelf had ik gekeken via de website park4night en daar bleek dat mensen er al hadden overnacht dus waagde ik het er maar op. Trouwens de LMC stond wat verdoken opgesteld achter bomen en struiken. Na de maaltijd besluit ik nog een korte wandeling te maken.

Terug van de wandeling kijk ik nog wat televisie en ga dan rond middennacht de slaapzak in. Na het ontbijt verlaat ik de parking en ik rijd ik  3,6 km voor precies te zijn daar vind ik het Soldatenfriedhof Hürtgen, er zouden hier 2.997 soldaten begraven liggen. Ook hier alles sober en ingetogen. 

Ik overweeg om hier de nacht door te brengen tot ik het bord opmerk waar op staat dat het verboden is om er te overnachten. Dan maar even in mijn map gekeken en we gaan voor plan B, er ligt een parking aan de Kallweg. Het gaat berg op berg af tot ik in een bocht een parking tegen kom waar ik even halt hou en het infobord ga raadplegen maar daar wordt ik niet echt wijzer van dus volg ik mijn Zenec maar naar boven en na twee rondje door het dorpje te hebben gereden stuurt hij mij terug naar beneden tot ze me zegt rechts afslaan. Het is een grindpad die het bos ingaat en ik vertrouw de Zenec echt niet meer. Ik besluit te overnachten op de parking. Later toen ik terug thuis was zou ik alles nog even overlopen en toen bleek het te gaan om de parking aan de 

Zweifelsfallshammer - Hürtgenwald / Westwall in Tiefenbach. De reden waarom mijn Zenec tilt sloeg werd me duidelijk, je had er de Kall, Kallweg en ook nog eens de Kallstraße en alles liep daar door elkaar. Ik besloot dus op de parking te overnachten en zou de volgende morgen eerst eens gaan verkennen. Het is ook al vrij laat en eens de duisternis valt is het daar pik donker. het enig wat ik hoor is het kabbelende water van het riviertje dat langs me LMC loopt en op de achtergrond een uil. Even wat televisie kijken en dan vlug het bed in. De volgende morgen terwijl ik aan het ontbijten ben zie ik plots een Peugeot van de berg afkomen en rijd het grindpad op. Meteen na het ontbijt trek ik de wandelschoenen aan en begeef ik mij naar het vrij vlakke grindpad dat gaat over in een asfaltweg die al begint met een oplopende scherpe bocht naar links gevolgd door een naar rechts.

Het zweet barst me uit heb ik geluk gehad ! van effen omdraaien was hier geen sprake geweest met een kot van 7 meter 52 en een auto dat lukte wel maar met de LMC zag ik mij hier niet naar boven rijden. Na enkele meters stappen moet ik al even rusten. Op dat moment komt een dame in een Range Rover naar boven gekropen de motor in hoge toeren. ik ben nog even verder gestapt maar uiteindelijk de brui aangegeven en terug gekeerd. Ik had het hier wel gezien.

Terug aan de LMC neem ik mij eerst nog iets om te drinken en besluit dan het pad te nemen aan de LMC die ook de bos in gaat. Wat ik daar ondervind is dat een kaart geen overbodige luxe is want er is niet echt iets zoals een uitgestippelde wandelroute. Ik besluit maar op de hoofdpaden te blijven.

Tijdens de wandeling zit het me echt niet mee. Wanneer ik naar het riviertje aan het staren ben, hoor ik plots geritsel achter men rug. Wanneer ik me omdraai zie ik nog net een hert vanuit de varens opduiken en wegspringen het bos in en terwijl ik de camera alweer laat zakken verschijnt daar plots nummer twee. Later op de dag zie ik een kleine slang net voor men voeten het pad oversteken maar ook hier gaat het zo vlug dat wanneer ik de camera richt ze al lang verdwenen is in het struikgewas. Het leven van een natuurfotograaf kan toch hard zijn. Terug van de wandeling is het tijd om wat te eten, daarna rijd ik terug naar de eerste parking aan de school en begraafplaats waar ik ga overnachten.

Met mijn beperkt internet en het kleine beeldscherm van de smartphone is het moeilijk om mijn volgende bestemming te vinden, blijkbaar had mijn voorbereiding toch nog beter gekund. Maar het was zoveel info dat je dan al eens iets over het hoofd ziet of vergeet. En Parkplatz Ochsenkopf - Hürtgenwald / Westwall was net nu dit waarvan ik niet meer wist waar ik het zoeken moest.  En met het voorval van de vorige dag was ik wel op mijn goede met het heen de Zenec mij allemaal voorstelde te volgen. Achteraf zou blijken dat ik het baantje naar de parking in mijn terugweg naar Nederland had voorbij gereden. Een feit is zeker van zodra ik de Bravia heb staat deze bestemming in het vet aangestipt want er is zoveel nog te zien. Hürtgenwald is namelijk de plaats waar op het einde van de tweede wereldoorlog een hevige strijd op leven en dood is gevoerd. De Duitsers die zich in de bunkers in het bos hadden verschanst bestookte het Amerikaans leger 24 uur op 24 uur met zwaar geschut. De paden daar heen maar ook de ruimtes tussen de bomen lagen bezaaid met landmijnen, in een ultieme poging de Amerikanen tot stilstand te brengen. 

Vandaar dat er ook aangeraden wordt niet van deze paden af te wijken omdat er nog landmijnen zouden kunnen achtergebleven zijn. Van de hoofdpaden is men zeker dat deze mijnen opgeruimd werden door Duitse krijgsgevangene na de oorlog en waarbij nog enkele van hen het leven lieten.